Нешто...

На маргините на ова навидум демократско општество, во државата каде секој мора да направи сé по секоја цена и каде според однапред поставените стандарди за успешност треба да имаш: факултет, работа, брак и деца, стојам на страна како недоволно успешен набљудувач при тоа во ниту еден момент не добивам желба да станам учесник. Згрозена од секојдневието и ‘она’ кое се сервира во секакви облици свесна дека не можам да променам ама баш ништо, се прашувам кој ни го дава правото да се нарекуваме себеси најинтелегентни суштества на оваа кутра планета, а при тоа се однесуваме како примати. Насилство, злоба, презир и лаги во огромни количини. Работите се толку избегани од контрола што се плашам дека решение практично е невозможно да се пронајде. Ништо повеќе не е свето. Вредностите кои некогаш значеа нешто, сега се изумрени. Никому веќе не му е грижа.

Не знам како било порано, меѓутоа гледам како е сега... Се запознаваат двајца млади луѓе на кои поедноставно им е да комуницираат со помош на современата технологија (читај: мобилни телефони, facebook, skype…) Нивното познанство преоѓа во фаза популарно наречена мување. Мувањето е процес кој може да трае долго, а може за бргу да се претвори во официјална врска (нормално на facebook), при што жената го добива екслузивното право да биде шетана за рака. Елем, поради зачувувањето на личните права и слободи (што год тоа да значи), се задржува правото да се излегува сам/а (јавно). А не толку јавно се случуваат работи кои прават роговите да бидат главен моден додаток кај голем процент од горенаведените. Поради добро познатата: “Зошто да купувам крава, кога имам бесплатно млеко” или уште попознатата “Не ќе купувам цела свиња само поради еден колбас/ колбавче”, т.н. врска преоѓа во ‘долга врска’. Проблемот доаѓа кога девојката во еден момент ќе сфати дека нејзиниот биолошки часовник отчукува, а богами и сите нејзини другарки се “веќе средени”, па мора ‘долгата врска’ да добие нејзина продолжителна верзија. Постојат две решенија: раскинување или “ќе им се згреши”. (Луѓе, зачнатиот плод не е причина за започнување на брак!) И еве ти драма. Под притисок на семејството по кратка постапка се закажува свадба. Свадбата е собир на еден куп лицемерни луѓе со лажни насмевки и намери во која како главен декор имате: бремена невеста и пијан зет, при тоа трошите пари кои ги немате со искрена надеж дека ќе ви се вратат (Зошто?!???). После свадбата почнува фазата брак (читај: пекол). Жената е должна целото свое внимание да го посвети на децата, додека мажот е должен да се претвори во паразит. Љубовта која доколку некогаш постоела, заминала во моментот кога тој се осетил изневерен со целиот човечки род, бидејќи го натерале да се врзи пред време, па кон онаа која му го родила детето чувствува само презир и омраза. Процесот на психичко насилство во еден момент се претвора во физичко. Таквата пореметена заедница остава длабоки траги врз она кое се зачнало во времето кога други работи биле поважни. Дали работите условно ќе останат меѓу четирите ѕидови (поздрав до моите комшии, прекрасни зборови слушав синока од вашите усти) или ќе отидат малку подалеку (поздрав до оние од петти спрат) исходот врз тие јадни душички е еднаков. Вината ја има подеднакво во двајцата. Зошто воопшто влегувате во моногамна врска кога не верувате во моногамија? Зарем по секоја цена треба да влезете во брак, кој ќе го градите врз погрешни основи? Мислете малку на децата, тие не се виновни за вашите фрустрации. Најмалку што можете да им пружите е љубов и внимание…

Јас? Јас сеуште верувам во пеперутки и муабет...